4. Wat een ge-klojojo

Het is een buitengewoon warme dag in mei. Zo eentje die als een cadeautje uit de lucht komt vallen na het frisse voorjaar. Zo eentje waar je alles uit wilt halen. Ik besluit samen met wat vrienden naar het strand te gaan. De hele dag heb ik in de zon liggen bakken. Om de zoveel tijd lopen we naar de zee om te kijken wie het nog ijskoude water aandurft. Ik wil me niet laten kennen en kom zowat bevroren terug bij de handdoeken. Tijdens mijn overwinningsdansje vertel ik iedereen nog eens dat ik onoverwinnelijk ben, waarna hard gelachen wordt. Ik laat me op mijn handdoek vallen en het zonnetje warmt me in minder dan vijf minuten weer op. Het is een dag vol gezelligheid en gelach. Niemand heeft nog zorgen. Aan het einde van de middag gaan de eerste richting huis. Ik niet. Nee, laat mij nog maar genieten. Ik kan nog wel even. Toch? Niemand reageert. Ik ben alleen. Een rilling trekt over me heen. Het is donker. De zon lijkt verdwenen en de warme tempraturen hebben zich in een seconde tijd laten verjagen door een koele bries. Zo onverwachts als deze mooie dag kwam, zo onverwachts is hij ook weer verdwenen.

Zo voelt het. Je goal halen. Waar je weken, maanden of misschien zelfs jaren met up’s en downs naartoe gewerkt hebt. Soms alleen met support van de mensen om je heen, soms met professionele hulp. Het is allemaal zwaar geweest. Maar eindelijk is het gelukt. Geen zorgen meer. Alles komt goed. Maar niet echt. Je staat er opeens weer alleen voor. Het doel waar je al die tijd naar werkte, je houvast, is er niet meer. Weer terug naar het leven van vóór je goal. En nu…?

Ik kan me niet eens meer herinneren hoe vaak ik tot dit punt ben gekomen. Toen ik niet meer genoeg vingers aan mijn handen had om te tellen, ben ik maar gestopt met de score bijhouden. Ondertussen zal ik er wel van geleerd hebben toch? Hoe zeggen ze dat ook alweer? O ja, een ezel stoot zich in het algemeen niet tweemaal aan dezelfde steen. Misschien moet ik dan toch maar wat meer te weten komen over ezels. Want hier ben ik weer. Voor de zoveelste keer. Precies op datzelfde punt.

Het jojo-effect is een algemeen bekend begrip. Het verwijst naar het sterk op en neer gaan van het gewicht. Zoals een jojo, duh. Ik las ooit ergens dat wetenschappers in Maastricht hadden achterhaald dat de oorzaak van het effect ligt in een stijging van vetcelstress bij gewichtsafname. Onder het artikel stond een linkje naar een ander stuk. Een wetenschapper in Amerika beweerde dat de oorzaak lag in de vertraging van de stofwisseling tijdens het diëten. Mensen in mijn omgeving zeggen dat het ligt aan het dieet. Ik kies keer op keer weer de verkeerde schijnt. Een enkeling zegt dat ik gewoon geen doorzettingsvermogen heb. “Kom op! Nog even doorzetten. Je kan het wel.” zeggen ze dan.

Twee jaar geleden besloot ik voor de zoveelste keer tegen de kilo’s te vechten. Ik was nog nooit zo zwaar geweest als toen. Ik woog 105 kilo. Twee jaar lang werkte ik aan mijn goal. Een gezond BMI, daar ging ik voor. Om dat te behalen moest er 30 kilo af. Dat betekende hard trainen en het aanpassen van mijn voeding. Voor het eerst vond ik een dieet dat echt bij mij paste. Het werd mijn nieuwe lifestyle. Ik had geen moeite om het vol te houden. Het leek wel of ik oogkleppen ophad. Gefocust op een ding. Met als resultaat dat ik in juni afgelopen jaar 75 kilo woog. Goal behaald.

En dan gebeurt het. Samen met het goal verdwijnen ook de oogkleppen. Andere dingen in mijn leven, die ik even op pauze had gezet, vragen nu om aandacht. De focus verschuift naar andere doelen.

We zijn nu een half jaar verder. In die tijd ben ik 10 kilo aangekomen. Toch weer misgegaan en ik moet weer van vooraf aan beginnen. Wat een ge-klojojo.