Het is 06.30u dinsdagochtend. Ik heb deze ochtend al hardgelopen, aan een project voor school gewerkt en mijn e-mails beantwoord. Sinds een paar dagen zien mijn ochtenden er zo uit. Waarom? Je kan het vast wel raden, goede voornemens. Ja, ik doe daar aan.
Ik hoor het steeds vaker: “goede voornemens zijn onzin, je moet proberen het hele jaar door je best te doen” of “ik ben er maar mee gestopt, ieder jaar neem ik me toch hetzelfde voor en het lukt me nooit”. Opmerkelijk is dat de meeste goede voornemens vaak dingen zijn die we niet leuk vinden, dingen waar we tegen op kijken maar toch echt aan moeten geloven. Ook is al lang gebleken dat begin februari de helft van de voornemens alweer de deur uit zijn. Toch ben ik een grote liefhebber van dit vage fenomeen.
De decembermaand is mijn favoriete tijd van het jaar. De gezellige versiering en alle lampjes in de stad, tijd met de familie, lekker eten en ook alle slechte kerstfilms die dagenlang achter elkaar op televisie te zien zijn. Ik houd ervan. Na mijn jaarlijkse meltdown voor het kerstdiner, je kent het wel: de classy jumpsuit die je hebt gekocht en aan wilde doen staat bij geen één paar van je hakken en in de kast die uitpuilt van de kleren hangt echt helemaal niets wat leuk staat en tot overmaat van ramp verpest je na een uur zorgvuldig plamuren op het laatste moment je make-up met je mascara maar ja zonder is ook geen gezicht, kan het feest beginnen en prop ik me vol met van alles en nog wat alsof het het laatste is wat ik doe. Meestal is dat ook zo, die avond dan, want mijn buik is zo vol dat bewegen te veel moeite kost. Daarnaast is het natuurlijk een beetje vreemd om nog de deur uit te gaan als je knoop niet meer dicht kan. De volgende ochtend lijk ik wel weer vergeten te zijn hoeveel buikpijn ik de avond ervoor heb gehad, want zorgeloos stop ik het ene chocolaatje na het andere in mijn mond. Maar goed, in december mag dat. Alsof de kerstdagen nog niet genoeg schade aanrichten wordt er uiteraard tijdens oud en nieuw ook flink gefeest. Als een soort ode aan het jaar, nemen we afscheid van de nare dingen en vieren we de leuke. We laten het los. Om vervolgens de volgende dag alles weer op te pakken en door te gaan. Veel optimistischer dan een dag geleden. Een nieuw jaar is aangebroken. Welkom in januari.
Dat we onszelf het hele jaar door kunnen ontwikkelen en nieuwe doelen kunnen stellen om te groeien is waar. Toch heeft het aanbreken van het nieuwe jaar een soort magische werking. Het is een vast punt ieder jaar waar iedereen terugkijkt op wat behaald is en stilstaat bij wat nog behaald kan worden. Waar de drempel voor je doelen eerst te hoog was, ligt nu een rode loper uitgerold. Daarmee wil ik niet zeggen dat goede voornemens allemaal maar makkelijk zijn, integendeel. Maar de maand januari lijkt een soort vrijkaart te zijn om te proberen wat je wilt.
De afgelopen jaren stonden mijn goede voornemens (samen met de rest van Nederland volgens mij) vooral in het teken van diëten, afvallen en meer bewegen. Dat ze ieder jaar terugkwamen betekende dat het doel wat ik voor ogen had niet behaald was. Maar vergis je niet. Het was niet voor niets geweest, want ieder jaar werd ik een stukje wijzer en leerde ik zoveel over mezelf en mijn lichaam.
In 2019 maakte ik wel mijn goede voornemens waar, maar belangrijker dan dat vind ik de groei die ik heb doorgemaakt mentaal. Dat er nu aan het einde van het jaar weer iets meer gewicht bij gekomen is vind ik dan ook niet zo erg. Mijn voornemen heeft me meer gebracht dan alleen een nummer op de weegschaal. En dat alles neem ik mee in 2020, mee in mijn nieuwe voornemens.
Dus morgen sta ik weer om 5.00u op. Om 5.15u stap ik de deur uit om een stukje hard te lopen zodat ik over een tijdje 5 kilometer kan rennen. Daarna ga ik tot 8.00u aan de studie of werk. Voor de rest van de week geldt hetzelfde. Zo hoop ik in 2020 mijn doelen te behalen.
En lukt het dit jaar niet, volgend jaar misschien wel.