2. Schaamte in een boodschappenmandje

Het is de dood normaalste zaak van de wereld. Boodschappen doen. En, tenzij je zwemt in het geld, doe je dit zeker wekelijks. Of je nou naar de supermarkt gaat met een lijst ingrediënten van twee A4’tjes waar de maaltijden voor de rest van de week van gemaakt kunnen worden of nog even iets lekkers voor bij de koffie haalt omdat er onverwachts visite komt; Het is eigenlijk een gewoonte geworden. Je weet precies waar jouw favoriete merk ontbijtgranen staat en je loopt blindelings naar het pad waar de suiker staat. Als er geen overval plaatsvindt en de hoofdpersoon van de wekelijkse roddel loopt je niet tegen het lijf, is het weinig om over naar huis te schrijven. Toch heb ik jarenlang de supermarkt een van de engste en ongemakkelijkste plekken op aarde gevonden.

Toen ik een jaar of vijftien was kreeg ik zakgeld. Ik mocht zelf bepalen waar ik dat geld voor gebruikte. Veel vrienden om het geld mee uit te geven had ik niet. Shoppen was ook geen optie, want ik paste vaak niet in de kleding die ik leuk vond. Ik was vaak alleen en zocht comfort in eten. Zakgeld werd al snel een financiering voor mijn vreetbuien. Ik ging dan in mijn eentje naar de supermarkt en pakte alles waar ik trek in had en meer. Even afrekenen en snel naar huis. Een goed gevoel gaf het niet. Maar het was lekker toch? Nee, niet altijd. Het eten was meer een verslaving. De grootte hoeveelheid suiker zorgde voor een kick. Een soort nep geluk. Meestal duurde het gevoel niet lang, maar het was genoeg om het de volgende dag weer te willen.

Een aantal jaren ging het zo door. Ik kwam alleen maar kilo’s aan. Veel kilo’s. Natuurlijk wist ik dat ik niet goed bezig was. Dat zoveel snoepen niet normaal was. Maar schaamte had ik nooit gevoeld bij het afrekenen. Om de zoveel tijd probeerde ik een nieuw dieet, maar niets leek te helpen. Wel werd ik me er met de tijd steeds bewuster van hoe zwaar ik was geworden. Ik zag genoeg leeftijdsgenootjes snoepen, maar niemand zag er zo uit als ik.

Hoe meer ik deze vergelijking ging maken, hoe erger de drang naar eten werd. Best vreemd, hetgeen dat me in feiten in die positie bracht was het enige waar ik naar verlangde. Ik zag eten als de enige uitweg. Op dat moment kwam de schaamte. Ik schaamde me voor iedere hap die ik nam. Dat was makkelijk op te lossen. Ik at gewoon niet meer of heel weinig wanneer er andere bij waren. Het enige obstakel waar ik keer op keer tegen aan liep was de supermarkt. Ik was altijd op mijn hoede voor bekenden en zakte haast door de grond als er een rij stond bij de kassa. Dan had iedereen de tijd om de inhoud van mijn mandje te bestuderen. Maar ik had geen controle over de vreetbuien en moest ergens het eten vandaan halen.

Nachten lang lag ik wakker om ‘oplossingen’ te verzinnen. Het inmiddels dagelijkse uitstapje naar de supermarkt (a.k.a. mijn dealer) ging steeds meer op een nauwkeurig uitgestippelde undercover missie lijken. Als ik grote honger had ging ik soms naar twee verschillende supermarkten. In mijn mandje stopte ik naast de ongezonde dingen een aantal producten die gezond waren. Deze ging ik natuurlijk helemaal niet eten, maar zo leek het voor ieder ander een normale boodschap. Toch had ik voor ieder ongezond product ook altijd nog een smoesje klaar voor het geval ik een bekende tegenkwam. De smoesjes varieerde van “Vanavond komen er gezellig een paar vriendinnen een film kijken” tot “Ik maak een snoep pakket voor de verjaardag van mijn nichtje”. Mijn persoonlijke favoriet was “Mijn zusje belde net dat ze een enorme vreetbui heeft”. De schaamte bij het afrekenen werd niet minder, maar dat zag niemand ervan af. Ontspannen ging pas weer als ik alleen was.

Inmiddels ben ik grotendeels af van mijn vreetbuien. Natuurlijk heb ik om de zoveel tijd de drang om een heel pak koekjes weg te werken en dat doe ik dan ook lekker. Maar me schamen als ik boodschappen doe zit er niet meer bij. Ik weet nu namelijk dat ik, wanneer ik me goed voel bij mijn boodschappenmandje, ik veel beter in mijn vel zit. Boodschappen doen is voor mij nog steeds geen gewoonte en dat zal het ook nooit worden. Alhoewel ik boodschappen doen nu heerlijk vind, zal ik me altijd bewust blijven van de producten in mijn mandje. Gezond én ongezond. Maar een ding zal je er nooit meer in vinden. Schaamte.